నేను దుఃఖించాలి, నా అసంతృప్తి ప్రకటించకూడదు నేను ప్రేమిస్తున్నాను, కానీ ద్వేషిస్తున్నట్టు నటించాలి నేను ఏ పనిచేసినా, మనసులోమాట చెప్పలేను నేను ఉత్త మూగగా ఉంటూ లోలోపలే మాటాడుకోవాలి నేను ఉన్నాను, కానీ లేను; వణుకుతున్నట్టున్నా దహించుకుపోతున్నాను నేను నానుండి మరో మనిషిలా ఎప్పుడో మారిపోయాను.
నా ఇష్టాలన్నీ ఎండలో నీడలాటివి, వెళుతుంటే వెంబడిస్తాయి, నేను వెంటాడితే దొరక్క పరిగెడతాయి ఎప్పుడూ నా పక్కనే నిలబడి ఉంటాయి, నే చేసేది అనుకరిస్తూ. అతను చూపించిన శ్రద్ధ తలుచుకుంటే విచారమేస్తుంది నా మనసులోంచి అతన్ని రూపాన్ని తొలగించే మార్గం కనిపించదు జీవితం ముగిసిన తర్వాత అణగారిపోవలసిందే.
ఏదో ఒక చిలిపి తలపు మనసులో తొంగిచూస్తుంది, కరిగే మంచులాంటి మెత్తని నా మనసులో. పోనీ, కఠినంగా ఉందునా? ప్రేమగానా, దయతోనా? నేనలా తేలిపోదునా? మునిగిపోదునా? ఔన్నత్యమా? పతనమా? మరికొంచెం హాయిగా సంతృప్తితో కాలం వెళ్ళబుచ్చుదునా? లేక అసలు ప్రేమంటే ఏమిటో మరిచి, జీవితం చాలిద్దునా? . ఎలిజబెత్ మహారాణి 1
వ్యాఖ్యానించండి